Thunia marshalliana

Dzisiaj będzie takie małe wspomnienie lata, ale zanim przejdę do prezentacji storczyka takie małe sprostowanie. Otóż nazwa Thunia marshalliana, chociaż często spotykana w różnych publikacjach oraz ofertach handlowych, jest synonimem Thunia alba var. alba.

Są to przeważnie storczyki naziemne, ale rosną także na zacienionych skałach lub w rozwidleniach na niższych gałęziach drzew. Spotykane są na wysokości 1200-2300 m. n.p.m., na terenach północno-wschodnich Indii i południowych Chin w prowincjach Syczuan, Yunnan i w Tybecie oraz w Birmie, Nepalu i Tajlandii.

Skrajne temperatury zanotowane w miejscu występowania tych storczyków to -4°C i +36°C, zaś opady deszczu od 8 mm w porze suchej (od grudnia do marca), do 292 mm we wrześniu.

Thunia alba var. alba charakteryzuje się sympodialnym wzrostem. Tworzy gęste kępy składające się z wyprostowanych liściastych pędów, które wyrosły w bieżącym sezonie oraz z dwuletnich nagich pędów.

Nie posiada pseudobulw, ale mięsiste łodygi, na których skrętolegle osadzone są lancetowate, szarozielone liście z woskowym połyskiem.

Pędy bardzo szybko rosną. W ciągu sezonu dorastają nawet do wysokości 120 cm; przeważnie osiągają 0,5-1 m. 

W naturze te storczyki kwitną w lipcu, natomiast w uprawie kwitnienia notowane są od wiosny do późnego lata.
Kwiatostan pojawia na szczycie pędu, który wyrósł w danym sezonie wegetacyjnym.

Efektowne, okazałe kwiaty przypominające Coelogyne, zebrane są po 5-10 sztuk w zwisające grono

 

Kwiaty nie otwierają się całkowicie.

Są białe z rurkowatą warżką falistą i fryzowaną na brzegach. Wewnątrz gardzieli warżka jest mocno zabarwiona kolorem krzykliwie żółtym i pomarańczowym z czerwono brązową siateczką nerwów.

Kwiaty utrzymują się na roślinie około 10 dni.

Są wonne, a ich zapach przypomina żonkile.

Na pędach, które dojrzały w danym sezonie wegetacyjnym, przekwitły, jesienią stopniowo żółkną i opadają liście. Starsze, dwuletnie łodygi są już bezlistne. Należy pozostawić je do następnego roku, ponieważ stanowią magazyn pożywienia dla nowych przyrostów. 'Wyeksploatowane' stare łodygi marszczą się i obumierą gdy dojrzeją nowe pędy. Wówczas usuwa się je podczas przesadzania storczyka.

Poniżej warunki uprawy:

TEMPERATURA

Thunia alba var. alba jest storczykiem o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

W sezonie wegetacyjnym temperatura w dzień nie powinna przekraczać 25°C, optymalnie 18-24°C i ok. 13-15,5 °C w nocy.

Okresowe wzrosty temperatury do 30 °C w upalne lata nie przyniosą szkody roślinie, jeśli w tym czasie jest dobrze podlana i zapewniony jest wokół niej silny ruch powietrza.

Zimą, gdy Thunia przechodzi okres spoczynku, temperatura powinna być utrzymywana na poziomie 10-13°C w nocy i 15,5-18°C w dzień.

ŚWIATŁO

Thunia marschalliana lubi stanowisko jasne, ale nie powinna być wystawiona na bezpośrednie działanie słońca w godzinach południowych, ponieważ może to spowodować oparzenie delikatnych liści. Hodowcy zalecają wówczas cieniowanie roślin.

PODLEWANIE

W okresie wzrostu należy podlewać roślinę obficie, ale bardzo ważne jest, aby podłoże wokół korzeni nigdy nie było rozmokłe. Konieczny jest więc bardzo dobry drenaż i właściwa struktura podłoża oraz zapewnienie ciągłego przepływu powietrza.

Storczyki najlepiej podlewać rano używając wody o temperaturze otoczenia.

Do podlewania dobra jest deszczówka lub inna miękka woda, np. z filtra odwróconej osmozy (RO).

Jesienią, kiedy dni stają się coraz krótsze i obniża się temperatura otoczenia, a rozwój rośliny zatrzymuje się, należy stopniowo zmniejszać podlewanie aż do całkowitego zaprzestania gdy łodygi stracą wszystkie liście. Od tego momentu storczyk przechodzi w fazę spoczynku. Ważne jest, aby w tym czasie zapewnić wyższą wilgotność otoczenia, co uchroni łodygi przed marszczeniem się.

Po suchym okresie spoczynku, przeważnie w lutym u podstawy ubiegłorocznego, nagiego pędu zaczynają pojawiać się nowe przyrosty.

Jest to sygnał do wznowienia podlewania.
Pamiętać jednak należy, że początek sezonu wegetacyjnego jest dla młodej rośliny okresem krytycznym. Ma ona jeszcze mało korzeni, a nowe pędy są bardzo wrażliwe i podatne na gnicie, dlatego storczyka należy podlewać bardzo oszczędnie i uważnie. Najbezpieczniej jest tylko delikatnie rozprowadzać wodę wokół brzegów doniczki.

Regularne podlewanie rozpoczyna się dopiero wtedy, gdy nowe pędy zaczną intensywny wzrost i rozrosną się ich korzenie, czyli umownie od chwili, gdy młode przyrosty osiągną wysokość około 15-20 cm.

Nie zaleca się opryskiwania liści, szczególnie młodych pędów.

Wyniesione na zewnątrz rośliny należy ustawić w takim miejscu, aby były zabezpieczone przed bezpośrednim zalewaniem podczas deszczu.

NAWOŻENIE

Aby utworzyć mocne, zdolne do kwitnienia pędy Thunia potrzebuje dość intensywnego i regularnego nawożenia. Najlepiej co tydzień po około 1/2 dawki zalecanej przez producenta.

Nawożenie roślin powinno rozpocząć się w momencie intensywnego rozwoju nowych pędów.

Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonego nawozu przez cały sezon wegetacyjny, ale są i tacy, którzy od wiosny do połowy lata stosują nawóz o zwiększonej zawartości azotu, co zapewnienia lepszy wzrost liści, a następnie, późnym latem i jesienią, zaczynają stosować nawóz o większej zawartości potasu i fosforu, co przygotuje nowe pędy do okresu spoczynku.

Z powodzeniem do nawożenia roślin można użyć nawozu długodziałającego, np. Osmocote. Do podłoża dodaje się kilkanaście ziarenek, co wystarcza na cały sezon wegetacyjny.

W okresie spoczynku nawożenie wstrzymuje się.

PRZESADZANIE

Thunia powinny być przesadzane do świeżego podłoża każdego roku. Czynność tę wykonuje się, w zależności od szkoły, albo na początku okresu wegetacji (Bechtel, Cribb i Launert), albo zaraz po opadnięciu liści (Hawkes)

Podłoże

Thunia wytwarza liczne cienkie i wrażliwe korzenie, dlatego podłoże dla niej powinno być drobnoziarniste, przewiewne i szybko przesychające.

A.D.Hawkes zaleca mieszankę składającą się z: 1/3 tłustej gliny, 1/3 dobrze przefermentowanego obornika, 1/6 pociętych korzeni paproci osmunda i 1/6 włókien paproci drzewiastej.

Bechtel, Cribb, i Launert zalecają stosowanie podłoża składającego się w równych częściach z torfu, gliny i piasku. Wskazane jest też dodanie niewielkiej ilości perlitu i pociętego mchu torfowca oraz węgla drzewnego, który zapewni przewiewności podłoża i zabezpieczy je przed kwaśnieniem.

Ogólnie można stwierdzić, że Thunia dobrze rośnie w podłożu przeznaczonym do uprawy storczyków naziemnych.

Swoją roślinę z powodzeniem uprawiam w takim samym podłożu, jakie przygotowuję dla Pleione.

Podczas przesadzania należy w całości usunąć stare podłoże, korzenie i zmarszczone, stare pędy. Pozostawia się tylko zdrowe, jędrne łodygi, które dojrzały w ubiegłym sezonie wegetacyjnym i będę stanowić magazyn pokarmu dla nowych przyrostów.

OKRES SPOCZYNKU

Dla prawidłowego wzrostu i zainicjowania kwitnienia, ważne jest aby storczyk przeszedł solidny, chłodniejszy i suchy okres spoczynku.

Roślinę należy ustawić w pomieszczeniu jasnym i chłodnym o temp. 10-13°C w nocy i 15,5-18°C w dzień.

W tym czasie wstrzymuje się podlewanie i nawożenie, ale nie można dopuścić do tego, aby zbytnio pomarszczyły się i uschły bezlistne pędy. Jeżeli z niedostatku wody pędy zaczynają marszczyć się zaleca się okazjonalne, lekkie zamgławianie lub nieznaczne podlanie rośliny. Należy wziąć pod uwagę, że w naturalnych warunkach od późnej jesieni do wiosny opady deszczu są niewielkie, ale są w każdym miesiącu. Ponadto w okresie suszy tworzy się rosa, co jest dodatkowym źródłem wilgoci.

Okres spoczynku kończy się w momencie, gdy u podstawy ubiegłorocznych pędów pokazują się nowe przyrosty.

ROZMNAŻANIE

Thunia należy do nielicznych orchidei, które można rozmnażać przez ukorzenianie w piasku lub mchu torfowcu starych, dojrzałych łodyg pociętych na odcinki o długości około 15 cm.

Inną metodą rozmnażania jest oddzielanie keiki, które wyrastają na wierzchołkach bezlistnych pędów.

Keiki, które wytworzą korzenie odrywa się i sadzi jako nowe rośliny.

Storczyki otrzymane w sposób opisany powyżej będą potrzebowały kilku lat do kwitnienia.

Aby uzyskać rośliny, które będą zdolne do kwitnienia od razu należy dokonać podziału podczas przesadzania dorosłych egzemplarzy. Uzyskane w ten sposób storczyki zakwitną w tym samym sezonie, jak tylko wyrosną i dojrzeją nowe pędy.