Przygodę ze storczykami rozpoczęłam w 1999 roku od nieoznaczonej hybrydy Cymbidium.
Pleione pojawiły się u mnie trochę później, ale to one zauroczyły mnie najbardziej:
- nie są kłopotliwe w uprawie amatorskiej,
- mają idealne rozmiary,
- kwitną chętnie,
- wyglądają uroczo, poniżej mała próbka:
Nie bez racji Pleione bywają potocznie nazywane "żeglująca królowa".
I tu wkraczamy w świat mitów greckich. Plejone była córką tytana Okeanosa i Tetydy, a jednocześnie matką siedmiu nimf Plejad. Były one przecudnej urody, więc prześladował je niegodziwy myśliwy Orion. Ostatecznie Zeus ulitował się nad biedaczkami i ukrył je wśród gwiazd.
Gołym okiem można dostrzec tylko sześć z nich, ponieważ siódma, Merope - żona Syzyfa, - zawstydzona zbrodniczymi czynami męża, opuściła gwiezdne siostry i zniknęła z firmamentu. Stała się taką "żeglującą królową".
W starożytnej Grecji wschód Plejad widocznych w gwiazdozbiorze Byka (poczatek maja) był znakiem rozpoczynającym okres żeglugi, a zachód (w listopadzie) zwiastował okres burz i kończył czas żeglowania.
Mniej więcej taki przedział czasowy obejmuje cykl wegetacyjny Pleione.
Na polskim niebie Plejady widoczne są od października do marca, czyli wtedy, kiedy storczyki zamierają, a następnie budzą się do życia.
Pozostawiając tematykę astrologii i starożytnej Grecji, nazwa rodzaju Pleione została ustanowiona przez Davida Don’a w 1825 roku, ale już od roku 1806 pod inną nazwą rodzajową znane były dwa himalajskie gatunki Pleione:
praecox i humilis. Opisujący je wówczas botanik James E. Smith sklasyfikował je do rodzaju Epidendrum.
Zanim ostatecznie w 1903 roku Robert Allen Rolfe usankcjonował Pleione jako odrębny gatunek, przez wiele lat inni wybitni naukowcy jak: Lindley, Reinchenbach i Hooker, storczyki zaliczane dziś do Pleione opisywali jako wysokogórskie gatunki rodzaju Coelogyne.
Rodzaj Pleione obejmuje niewielką grupę orchidei rosnących w chłodnych i umiarkowanych temperaturach. Są one endemitami występującymi u podnóża Himalajów. Niektórzy mylnie nazywają je himalajskimi lub indyjskimi krokusami.
Rozprzestrzeniają się głównie od wschodniej części Chin, przez północne Indie, Nepal, Tajlandię po Tajwan. Najczęściej spotykane są blisko granicy śniegu, na obrzeżach lasów i puszcz, na wysokości 1000-4200 m n.p.m.. Porastają omszone skały, brzegi małych strumyków, butwiejące pnie i gałęzie lub rosną wokół pni drzew, w ściółce z opadłych liści.
Cykl rozwoju Pleione jest odmienny od pozostałych storczyków egzotycznych.
Pseudobulwy tych orchidei żyją tylko przez jeden sezon wegetacyjny (są jednoroczne).
W okresie zimowym przechodzą fazę głębokiego uśpienia.
Wiosna i początek lata to czas bardzo intensywnego wzrostu tych roślin.
W zależności od odmiany kwitnienie występuje na początku sezonu wegetacyjnego lub na jego zakończenie. U podstawy dojrzałych, rocznych pseudobulw wyrastają pędy kwiatowe.
Po kwitnieniu orchidea wytwarza po jednym, u niektórych odmian po dwa cienkie, pofałdowane, lancetowate liście, a u ich nasady kształtują się nowe pseudobulwy.
Stare pseudobulwy marszczą się, kurczą i zamierają.
Jesienią kończy się czas wzrostu.
W tym momencie Pleione powinny mieć rozwinięte nowe, grube i nabrzmiałe pseudobulwy przygotowane do następnego roku. Liście storczyków przebarwiają się jak na załączonych zdjęciach, opadają i rośliny wchodzą w okres spoczynku, w którym trwają do momentu pojawienia się nowych pędów. Wówczas rozpoczyna się kolejny cykl rozwoju.
Ogólne warunki uprawy tych fascynujących orchidei omawiam w kolejnym temacie:
Pleione - warunki uprawy
