W naturze Stenoglottis longifolia występuje we Wschodniej Prowincji Przylądkowej (Eastern Cape) w RPA. Spotykany jest na wysokości 300-1300 m n.p.m, gdzie porasta przede wszystkim omszałe skały i nadrzeczne formy skalne, ale także rośnie na rozkładających się pniach drzew i w glebie, jak storczyki ziemne. Na danym stanowisku występuje dość liczne. Rośnie pojedynczo lub w grupach tworząc gęste kępy na dnie lasu.
Storczyk ten nie tworzy pseudobulw, ani łodyg, a jedynie liście zebrane w gęstą rozetę.
Liście są delikatne, owalno-lancetowate, ostro zakończone, niekiedy mogą mieć pofalowaną krawędź. Są zielone w odcieniach od jasnego do ciemnego, czasami mają na powierzchni nakrapiane fioletowe plamki.
Pęd kwiatowy wyrasta ze środka rozety liściowej
i osiąga wysokość ok. 35-60 cm, sporadycznie dorasta do 1 m.
Bezwonne, drobne, różowe, rzadziej białe kwiaty o długości 1-2 cm tworzą grono na szczycie pędu kwiatowego.
Poniżej ogólne warunki uprawy tego storczyka:
TEMPERATURA
Stenoglottis longifolia jest storczykiem o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.
Najlepiej rośnie, gdy temperatura otoczenia utrzymuje się w przedziale 18-25°C w ciągu dnia oraz 10-20°C w nocy. W okresie zimowym idealne byłoby utrzymywać temperaturę 18-10°C (dzień-noc).
Skrajne temperatury zanotowane w miejscu występowania tych orchidei wynoszą 2°C i 40°C. To wskazuje, że tak naprawdę storczyk nie wymaga reżimu temperatury. Toleruje dłuższe okresy upałów powyżej 30°C i wytrzymuje okresowe ochłodzenie poniżej 10°C.
ŚWIATŁO
Generalnie roślina lubi cień, jednak do prawidłowego wzrostu i zainicjowania kwitnienia wymaga bardzo jasnego stanowiska, ale nie bezpośrednich promieni słonecznych.
Storczyk, który ma za dużo światła słonecznego i narażony jest na długie przegrzewanie, sygnalizuje to czernieniem i zasychaniem końców liści.
Nie jest to powód do zmartwienia, ponieważ orchidea jest bardzo wytrzymała. Ucierpi tylko na estetyce. Jednak w następnym sezonie warto pomyśleć o przestawieniu jej w chłodniejsze i bardziej zacienione miejsce.
PODLEWANIE
W okresie aktywnego wzrostu, czyli od wiosny do jesieni, wymaga regularnego i dość obfitego nawadniania. Trzeba jednak zwrócić uwagę na to, aby korzenie nie pozostawały długo rozmoczone. Podłoże musi mieć dobry drenaż i powinno przeschnąć pomiędzy kolejnymi dawkami wody.
Jesienią, kiedy obniża się temperatura otoczenia podlewanie ogranicza się do mniej więcej jednego na dwa tygodnie.
W okresie zimowym storczyk przechodzi okres spoczynku, więc podlewanie wstrzymujemy.
Podłoże pozostawiamy suche do momentu pojawienia się nowych liści.
Jeżeli w czasie spoczynku storczyk pozostaje w pomieszczeniu o niskiej wilgotności i wyższej temperaturze, aby nie zasuszyć korzeni należy od czasu do czasu zamgławiać powietrznię podłoża, tak aby stała się wilgotna (jest to szczególnie ważne pod koniec zimy, kiedy storczyk wybudza się i rozpoczyna wegetację) lub można sporadycznie rozprowadzać wodę wokół brzegów doniczki. Przed kolejnym takim zabiegiem podłoże musi dokładnie przeschnąć. Nie można dopuścić do tego, aby korzenie pozostawały mokre, ponieważ zgniją.
Podlewanie wznawia się w momencie, gdy pojawiają się nowe przyrosty. Początkowo storczyka podlewa się raz na dwa tygodnie, zwracając przy tym uwagę, aby nie zalać młodych rozet. W miarę rozwoju liści oraz podnoszenia się temperatury otoczenia zwiększa się częstotliwość nawadniania.
W lecie, gdy rozety rozrosną się i staną się gęste najlepszą metodą podlewania jest zanurzanie doniczki w większym pojemniku.
Jeżeli na liściach pojawia się biały nalot i przejrzyste miejsca, jest to sygnał, że storczyk podlewany jest za mało lub zbyt długo pozostaje suchy. Objawy te znikną po zwiększeniu ilości i częstotliwości podawanej wody.
Stenoglottis uprawy w zbyt suchych warunkach może być nawiedzany przez mszyce. Należy na to zwrócić uwagę, aby w porę zwalczyć szkodniki, które osłabiają storczyka przez żerowanie i mogą roznosić groźne choroby wirusowe.
NAWOŻENIE
Stenoglottis lubi regularne zasilanie niewielkimi dawkami nawozu.
Dobre efekty uprawy uzyskuje się po użyciu nawozu długodziałającego typu Osmocote. Wiosną do podłoża dodaje się kilkanaście ziarenek, co wystarcza na cały sezon wegetacyjny.
Stosując inne nawozy dla storczyków, co drugie podlewanie dodaje się około 1/4 dawki zalecanej przez producenta.
Nawożenie roślin powinno rozpocząć się w momencie intensywnego rozwoju nowych liści.
Od wiosny do połowy lata zalecany jest nawóz o zwiększonej zawartości azotu, co zapewnienia lepszy wzrost liści. Późnym latem i jesienią podaje się nawóz o większej zawartości fosforu, co przygotuje roślinę do okresu spoczynku.
W okresie spoczynku nawożenie wstrzymuje się.
PRZESADZANIE
Najlepszym momentem do przesadzenia storczyka, jest okres zimowego spoczynku. Można to zrobić zaraz na początku, lub wtedy, gdy na korzeniach pojawiają się młode pędy.
Hodowcy sugerują, że Stenoglottis najlepiej uprawiać w pojemniku szerokim i płytkim o głębokość ok. 7 cm, w podłożu drobnoziarnistym i szybko przesychającym.
Na dnie pojemnika, do wysokości ok. 3 cm należy wyłożyć drenaż, który może stanowić mieszanka piasku, żwiru, perlitu i niewielka ilość (w stosunku 1: 5) materiału organicznego, jak np. ściółka liściowa. Ta mieszanka dodatkowo ułatwić ma wyjęcie korzeni, kiedy roślina wejdzie w okres spoczynku. Moim storczykom jako drenaż daję warstwę keramzytu.
Pozostałe 4 cm najlepiej wypełnić mieszaniną przekompostowanej ściółki liściowej oraz piasku/perlitu w stosunku 1:1. Do mieszanki można także dodać korę o drobnej granulacji.
Korzenie należy zakopać na głębokość ok. 2 cm. Przy grupowych nasadzeniach warto zachować niewielki odstęp między roślinami (2 cm), co ułatwi w przyszłości rozplątanie wełnistych korzeni.
Inna propozycja składu podłoża to: 50 % piasku rzecznego, 40 % przekompostowanej ściółki liściowej i 10 % wermikulitu. Podobno dobrze sprawdza się, ale ja nie testowałam tej mieszanki.
Ogólnie do uprawy Stenoglottis dobre będzie każde podłoże, które jest lekko zasadowe, przewiewne, łatwo odprowadza wodę i szybko przesycha
OKRES SPOCZYNKU
Po kwitnieniu zaczynają żółknąć liście, co oznacza, że roślina gromadzi otrzymywane pożywienie w korzeniach. Od tego momentu zmniejsza się częstotliwość podlewania, aż do zupełnego zaprzestania, gdy zamrą liście. Storczyk wchodzi w okres spoczynku.
Niektórzy hodowcy uważają, że jest to właściwy moment, aby wyjąć roślinę z pojemnika i przejrzeć korzenie: zrośnięte - należy ostrożnie oddzielić, a zmarszczone lub miękkie - usunąć, ponieważ będą gniły i stworzą ryzyko zarażenia pozostałych.
Po przeprowadzonej segregacji korzenie umieszcza się w podłożu, może być to stare, jeżeli nadal spełnia swoją funkcję i jest odpowiednio przepuszczalne. Storczyka przenosi się w chłodniejsze miejsce do czasu pojawienia się na powierzchni nowych przyrostów. Wówczas kończy się okres spoczynku
ROZMNAŻANIE
Rozmnażanie wegetatywne przez oddzielenie korzeni od centralnego pędu dobrze rozrośniętej rośliny. Zabieg ten wykonuje się w okresie spoczynku.
Zaznaczyć należy, że duże korzenie o długości powyżej 6 cm wyprodukują rozety, które zakwitną w nadchodzącym sezonie, natomiast drobniejsze i krótsze ~2-6 cm, dadzą początek roślinom, które do kwitnienia potrzebowały będą trochę więcej czasu.Pod koniec okresu spoczynku na każdym oddzielonym korzeniu rozwinie się mały, biały kiełek/pęd. Początkowo nowy przyrost czerpie pożywienie ze starego korzenia. Kiedy pojawią się liście roślina usamodzielnia się i wytwarza nowe mięsiste, wełniste korzenie, które rozchodzą się promieniowo od pędu.
Na zakończenie takie małe podsumowanie. Stenoglottis longifolia to storczyk bardzo tolerancyjny, szybko rośnie i łatwo rozmnaża się.
Regularnie kwitnie i ma trwałe, atrakcyjne kwiaty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz